Wanneer ik in de spiegel van mijn leven kijk, wat zie ik dan?

Twee jaar geleden al...
Twee jaar geleden echt gekozen voor mezelf.
Het was een sprong in het duister.
Een sprong naar het onbekende.
Een sprong met ontzettend veel obstakels.
Een sprong met enorm veel verdriet.
Een sprong waarbij ik losliet.
Ik liet alles en iedereen los.
Mijn vele levens in één.

Er was eens een kastanje.
Hij hing tussen zijn soortgenoten aan een dikke, stevige boom.
Het stormde.
Hoe hard hij ook zijn best deed om zich aan de boom vast te klampen, het lukte hem niet.
Toen al zijn energie op was, liet hij los en viel van de boom naar beneden.
Op zijn pad naar de grond hoorde hij de andere kastanjes met hem spotten....

Mijn buikgevoel...
Waarom luister ik er niet altijd naar?
Dit zou ik echt meer moeten doen want het zit (bijna) altijd juist.
Als de alarmbelletjes afgaan in mijn hoofd, moet ik er echt bij stilstaan.
Maar ook al staan mijn Hufters daar met toeters, bellen en trommels, doe ik toch nog lekker mijn zin.
...

Soms voel ik mij niet thuis in de wereld waarin we nu leven.
We lopen aan elkaar voorbij.
Geen 'pardon', geen 'dank je wel', geen 'alstublieft'.
We zeggen nog weinig 'goeie dag', of 'hoe maakt u het'?
Leven we nu echt in 'een-ieder-voor-zich-maatschappij'?
Wat doe ik in deze tijd?
Zo werd ik niet opgevoed. ...

Als kind had ik reeds een gloeiende hekel aan carnaval.
Alles wat met verkleden en maskers had te maken, kon er bij mij niet in.
Nu nog altijd niet. We dragen gans het jaar door een masker.
Waarom zouden we die niet afnemen met carnaval?
Waarom zich verstoppen achter een façade van schijn?
Waarom voelen we ons veiliger achter onze glimlach?...

Hier nemen we dit als we huwen
Dan stappen we in het bootje

Dit vond ik terug op www.happinez.nl. Een mooie brief over hoe je kan omgaan met rouw en verlies. Niet iedereen doet dit op dezelfde manier. Bij mij duurde het bijna twintig jaar voor mijn verdriet naar boven kwam, de herinneringen, de drama's. Het sluimerde wel al jaren maar ik liet het niet toe. Nu wel en heftig. Mijn...

We kunnen dichtbij zijn, zelfs op duizenden kilometers afstand.

2019 was heftig. En als ik zo rondom mij kijk en hoor, dan was dit bij bijna iedereen zo. Het was een jaar van loslaten. Mensen, problemen, dingen,.... Loslaten van wat ooit was. Loslaten van wat ik ooit had. Iets nieuw beginnen. Vechten, ploeteren, dipjes, hoge pieken, diepe dalen, opstaan en er voor gaan.