Vanaf nu luister ik naar mijn gevoel!

Mijn buikgevoel...
Waarom luister ik er niet altijd naar?
Dit zou ik echt meer moeten doen want het zit (bijna) altijd juist.
Als de alarmbelletjes afgaan in mijn hoofd, moet ik er echt bij stilstaan.
Maar ook al staan mijn Hufters daar met toeters, bellen en trommels, doe ik toch nog lekker mijn zin.
Het ergert me mateloos dat ze mij willen opleggen wat ik moet voelen, hoe ik moet denken, wie ik moet zijn.
En dan... Dagen, weken, maanden, jaren later, kom ik tot de vaststelling dat die twee van mij, het bij het rechte eind hadden. Dat de luchtkastelen verdampen. Dat de glinsterende zeepbellen vol prachtige kleuren, grijs uit elkaar spatten. Dat alles maar een illusie was, een grote leugen.
Dus Hufters, intuïtie, buikgevoel. Vandaag beloof ik plechtig dat ik geen oordopjes meer zal dragen. Dat ik op de signalen zal letten ook al verstoren jullie mijn roze dromen. Dat ik niet meer zal weglopen voor de tekenen die jullie me doorgeven. Dat ik meer zal denken met zijn ziel, minder met mijn ego. Dat ik jullie, schatjes, niet meer het zwijgen zal opleggen. Dat ik jullie gefluister zal aanhoren, er naar luisteren en het liefdevol zal omarmen.
Lieve Hufters, het duurt misschien soms eventjes vooraleer ik jullie stemmen hoor, maar nu heb ik het begrepen. Bedankt dat jullie de antwoorden al weten vooraleer ik de vraag kan stellen. Bedankt dat jullie, soms rollend met jullie ogen, er altijd zijn en me nooit in de steek laten. Ik hou van jullie!